Brytyjski duet należy do zaszczytnego grona legend intelligent dance music – gatunku, który (jak staramy się to często podkreślać na łamach musicNOW!) posiada przemożny wpływ na wszystko (a w każdym razie bardzo wiele), co dzieje się we współczesnej elektronice.

Od wydania pierwszych – porównywanych przez niektórych artystów i krytyków do muzyki Mozarta czy Bacha – albumów „Incunabula” i „Amber” przeszli długą drogę. Zaczynali tworząc skomplikowane linie syntetycznych basów i perkusji harmonijnie wkomponowane w przestrzenne, przeciągłe i na wskroś metafizyczne ambientalne dźwiękowe pola, by przejść na pozycje czystego eksperymentu – nie tylko jeśli chodzi o technikę wytwarzania, ale również samą poetykę doprowadzonej do skrajanego przerytmizowania, zapętlonej, miejscami wręcz noise’owej, muzyki. Metamorfoza duetu jest jednak pozorna – nadal najważniejsze są dla nich struktury rytmiczne, które odpowiadają za nieokiełznany ruch zawarty w ich kompozycjach, pozwalając jednocześnie słuchaczowi na znalezienie jakiegokolwiek punktu zaczepienia w gąszczu generowanych przez nich dźwięków. Dla niektórych ich muzyka – jeśli mamy tu jeszcze do czynienia z muzyką, nie zaś rodzajem „dźwiękowej rzeźby” – może wydawać się dziś nieznośna, jednakże dla prawdziwych koneserów elektronicznego suspensu ich występ w Teatrze Powszechnym – oczywiście odbywający się tradycyjnie w całkowitym zaciemnieniu – powinien być punktem obowiązkowym.